Woensdag 03 oktober 2012

Zo vandaag was het de dag van de waarheid. Pupjes of geen pupjes
Wij alle twee een dagje verlof genomen zodat we samen met onze meid konden rijden. We hadden om 10h00 een afspraak bij Gerlinde Janssens, of beter met haar dochter, want zij had verlof. We hebben voor hun gekozen omdat ze daar gewoon zijn om met saarlooswolfhonden te werken, daar ze elk jaar de oogspiegeling die de BSWV organiseert volbrengen. En omdat onze dierenarts niet de juiste apparatuur heeft. Wij dus goed op tijd vertrokken en toch wel wat zenuwachtig alle 2.
Na dat we nog even in de wachtkamer moesten zitten. Wat onze Byorka echt super gedaan heeft zo op haar alleen mee naar een vreemde praktijk ( buiten de jaarlijkse spiegeling gerekend, maar dan zijn er altijd nog wel andere saarloosjes in de buurt en ook de rest van onze roedel dus dit was wel wat anders. Byorka was heel relaxts en durfde zelfs voor onze voeten te gaan liggen in plaats van achter onze benen. Ja, wij zijn wel wat anders gewend met onze Dayko-man. Nu is hij met de jaren ook wel wat flinker geworden maar hij is zeker nog niet waar dat Byorka nu staat, dus dank je wel voor de super socialisatie Carmen en Willy. Ik weet ook wel dat het daar niet alleen aanligt, wij hebben nu ook veel meer ervaring dan inde tijd met Dayko, daar zijn we ons zeker van bewust, dat wij toen ook nog niet stonden waar we nu staan, hihihi. Natuurlijk mogen we ook niet het genetische aspect niet vergeten. Als je de combi van Dayko bekijkt en die van Byorka die is ook verschillend van karakter. Niet dat we onze grootte beer willen ruilen of missen zeker niet we zijn heel content met hem, maar een iets minder schuwe hond is makkelijker, vinden wij.
Maar goed we dwalen af
Dan was het eindelijk aan ons. Ons meidje werd op een speciaal gevormd kussen gelegd, dit ging verbazend goed ze liet het goed doen, dan werd haar buikje geschoren dat vond Byorka wel eng dat rare geluid aan haar buik. Maar we konden haar goed geruststellen en ze ontspande zich terug een beetje. Dan kwam de koude gel op haar buik, maar ook dat vond ze niet heel erg. Dan ging het licht uit en dat vond ze ook niet erg leuk maar Jorgen en ik hadden haar vast en spraken zacht tegen haar en dan was het terug oke. Dan dat rare ding op haar buik liet ze ook goed doen, het scheren vond ze het engste. 
Toen werd heel haar buikje afgegaan maar buiten gezonde organen (dit kan je aan de grootte en kleur zien, werd ons verteld ;-) ) was er spijtig genoeg nix te zien.
We vonden het super spijtig, maar we hebben onszelf nix te verwijten. We hebben gedaan wat we konden. Negen keer op en neer naar zeeland, in de gietende regen en de bakkende zon terug naar huis in de file (al een geluk dat onze auto airco heeft). We hebben twee geslaagde dekkingen ( met koppeling) gehad. Het mocht niet zijn. Ook de eigenaren van Doerak valt nix te verwijten alleen maar bedanken voor hun tijd en hun steeds vriendelijke ontvangst, op soms vroege uren ( i.v.m. de warmte voor te zijn).
Dus geen pupselstjes voor ons deze keer. Maar we geven niet op!
Als ons meidje volgende keer nog een keertje loops is ( hopelijk duurt het nu weer geen 18 maand) gaan we het nog eens proberen