Naam: Byorka Una Neshoba
teef
Kleur: wolfsgrauw
Geboren op 14/07/2009
Overleden op 04/06/2022
Schofthoote: 61cm
Gewicht: +/- 27kg
chipnr:
HD A
drager van DM-gen
vrij van dwerg- gen
Hier is de hele Byorka story:
Byorka Una Neshoba 14/06/2009-04/04/2022
Naar aanleiding van het plotse overlijden van onze Byorka
Het verhaal achter onze oermoeder van onze kennel
Bij deze:
In 2008 zou onze Dayko (Wolfwaerts Dayko) Mika gaan dekken. Dit is helaas niet gelukt. Er was wel een dekking met Doerak en Mika. Ook goed voor ons dan, zouden we daar onze 3de Saarlooswolfhond uit krijgen. Spannende weken van aftellen. Er was eentje bij voor ons, onze Manisha. Wij helemaal blij, maar het bleek dat ze niet zo ontwikkelde zoals de ander 2 pupjes. Na onderzoeken bleek het inderdaad te kloppen. Ze had namelijk dwerggroei en bleef dus daarom bij de fokker en ging daar haar leven verder als Lilo. Heel spijtig voor ons, maar het is wat het is.
In oktober kwamen er 2 jonge Saarloosjes in het asiel te terecht die wij dan opgevangen hebben, waar van de reu bij ons bleef. Dat was onze Shaggy.
Maar we hadden nog steeds geen teefje om mee te fokken wat we eigenlijk wel graag zouden willen en het liefste met de Wolfwaerts-lijn omdat die zo mooi waren en we wel een Dayko-type nog zouden willen.
Wij op zoek wat toen nog niet zo was als nu met het internet en super veel informatie te vinden, maar dankzij een tip kwamen we toch bij de Kennel Una Neshoba bij Carmen en Willy terecht. Wij ons voorgesteld en verteld dat we graag een teefje uit deze mooie lijn zouden hebben. We kregen positief antwoord als de pups en er waren 3 teefjes mochten we op bezoek gaan, zo’n 800km verder, om kennis te maken. Dus wij in spanning nog enkele weken af tellen en op 16 juni 2009 kregen we een mailtje met daarin geboren op 13 juni 2 teefjes en 3 reuen en op 14 juni nog een teefje!!!
Wij heel blij en alles aan het regelen voor onze andere 3 saarloosjes voor oppas zodat als de pups 5 weken zouden zijn eventjes op en neer op bezoek te gaan, zo gezegd zo gedaan. We werden super goed ontvangen. Nisha, de mama van Byorka lag lekker buiten met de pups super relax. We mochten ook de pups knuffelen, allemaal geen probleem voor lieve Nisha, wat een geweldige moeder was ze ook. We vertelden hoe en wat in ons beste Duits en we kwamen er uit. 1 van de 3 teefjes zou voor ons zijn, pupje oranje hielden ze zelf. Geel of roze ik viel op roze, Jorgen op geel. We lieten de keuze aan Carmen en Willy. Het werd Roze met een “B”. Byorka dus, onze kleine beer. Op 8.5 week gingen we haar ophalen samen met Dayko. We gingen wel blijven slapen deze keer. Oppas voor Arouschka en Shaggy gezorgd en wij weg. We kwamen daar aan en de pupjes hadden geen halsbandje meer aan. Of we onze Byorka nog zouden herkennen? Ja, ze kwam als eerste aangelopen om ons te begroeten. Daarna haar broertjes en zusjes. Na even te kijken wist ik zeker dat de kleinste meid onze Byorka was. En dat was ook zo. Wederom werden we heel hartelijk ontvangen en in de watten gelegd door Carmen en Willy. De dag nadien, wij na veel goede raad afscheid genomen en wij met Dayko en Byorka onderweg naar huis. We waren het dorp nog niet uit of 1* over gegeven en 1* kaka op mijn schoot. We dachten “d(r)olletjes nog 690km te gaan”. Maar wonder boven wonder is dat de enige keer geweest dat Byorka ziek was in de wagen, gelukkig. En omdat 700km niet lang genoeg is hadden we op de terugweg 4h00 file erbij, dus na een rit van 12h00, wij onze andere 2 nog oppikken en ons bed in. Super braaf en flink was Byorka. We dachten ja, die is gewoon gaar van de reis, maar nee, ze bleef flink ze sliep in de bench naast ons bed . De 2 de nacht maakte ze ons 1* wakker om te plassen daarna nooit meer, super flinke pup. De bench training ging iets minder vlot, maar voor de rest heeft ze het super gedaan. Tegen het wolfhondenweekend was ze goed getraind om in de bench te zitten en heeft ze dat als 11 weken oude puppy superknap gedaan. Ze groeide eigenlijk zonder moeite op. Na de puppy cursus kwamen we erachter dat Byorka niet graag zinloos wacht en dat hondenschool niets voor haar was. Maar ze leerde snel en goed. Ze was een sluwe meid als ze een knabbeltje kregen. Dan wachtte ze geduldig tot iedereen het zijn op had en dan begon ze met smaak het hare op te eten. Dat heeft ze gedaan tot Dayko en Arouschka er niet meer waren. Bij haar eigen kinderen en kleinkind deed ze dat niet meer. Ze heeft niets gesloopt en was super snel zindelijk. Perfecte pup. Ondertussen was onze roedel Dayko, Arouschka en Byorka. Shaggy was herplaatst omdat de 2 heren anders communiceerde en niet meer bij elkaar konden.
Als opgroeiende hond deed ze het super. Ze vond het leven in de roedel fijn en Dayko was haar grote held. Alleen in de jacht was ze betere maatjes met Arouschka dan met Dayko, want onze grote beer bakte er niet veel van in de jacht, Byorka des te beter. Ze kon echt heel goed jagen. Heel effectief en snel.
Ze bleek ook goede heupen en ogen te hebben en een fijn karakter, dus zouden we wel eens wagen om een nestje te fokken. Wij onze kennelnaam aangevraagd en zo ontstond Of Wolfs Whisper. Dus gingen we op zoek naar een goede reu aangezien er uit Dayko zijn lijn nog cataract gekomen is en epilepsie in de tijd dat Byorka opgroeide. Onze eerste keuze, daar hebben we 9 keer naar zeeland gereden om 2 dekkingen te hebben en een lege Byorka. Lap. Opnieuw!
Toen viel ons oog op Akon, die had al een nestje gehad. Eigenaars contacteren en afspreken en de klik was er direct. Ze vonden elkaar leuk. Wachten op de volgende loopsheid.
Eind Augustus 2013 was het dan zo ver! Yes loops. Wij bloedprikken, dat ging alle kanten uit. Dan maar op goed geluk. We waren er 5 min en we hadden een koppeling!! 2 dagen nadien reden we nog eens, nix meer. Oké dan maar afwachten. We hadden al een positief vermoeden. Byorka was niet zo van groente en fruit. Ik was een banaan aan het eten en ik zeg “dat lust jij niet meid” en hap een halve banaan in Byorka d’r bek. Ik dacht “ja, die is drachtig” hahaha. Spannend. Na 30 dagen echo, yes pupjes die dan op 29 november geboren zijn. Ze was de perfecte moeder. Vlotte bevalling alles ging goed. We moesten wel allebei bij haar blijven. Daar stond ze op, als 1 van ons weg ging begon ze te gillen. Dus wij bleven bij haar. 4 pupjes rond 3h. Jorgen nog paar uurtjes slapen en werken. Om 7h00 is er onrust. Ik ga kijken in de werpkist, Byorka is aan het persen naweeën? Nee, nee, er kwam nog 1tje achterna, een bosbruintje, onze Mischka. De pups werden groot. We leerden veel van Byorka. We verloren ook Mr. blue aan een open gehemelte. Maar voor de rest ging alles goed. Byorka voedde ze op, lokte ze mee naar buiten, perfecte mama. Ze herstelde goed van het nest en deed het goed als roedelleidster samen met Dayko. Jagen kon ze als de beste. Ook haar dochter Mischka heeft ze goed op geleerd. Byorka mocht een keertje mee naar de les massage, wat ze goed deed. Vreemde omgeving alleen zonder roedel, vreemde mensen, ze deed het allemaal. Byorka was echt geen angstige saarloos.
Door haar nest was Byorka nog meer zelfverzekerder geworden en kon ze mee op workshops, massage, t-touch,… dat deed ze zo goed, zo gemakkelijk mee te nemen, alleen een beetje zeuren als het te lang duurde.
Na 2 jaar wilden we nog graag een nestje met haar. Deze keer viel ons oog op Bleys. Daar zijn we 5 keer naar Utrecht gereden en hadden we 2 dekkingen. Het was ook grote liefde tussen die twee. Na 30 dagen wachten, yes pupjes gezien op de echo. Dat liet Byorka ook altijd netjes en zonder stress toe. Ze was altijd heel relax bij de dierenarts. De bevalling en nest was een droom. Alles ging goed, de pups deden het goed, Byorka deed het goed. Wederom was Byorka een top mama. We konden ook deze keer niet weerstaan en hielden onze Ostar. Na de dood van onze Dayko vond Byorka dat ze de fakkel kon doorgeven aan haar dochter Mischka. Dit hebben de meiden gedaan zonder ruzie, zonder grommen. Byorka heeft gewoon een stapje achteruit gedaan. Dan een jaartje nadien kreeg Mischka een nestje, Byorka kon niet wachten om bij de pups te gaan. Ze mocht van ons stiekem komen snuffelen en knuffelen met haar kleinkinderen als we de werpkist verschoonde. Als Mischka naar beneden verhuisde met de pups vond Byorka dat de pups ook van haar werden en hup Byorka bij in de werpkist, ik een hartstilstand later, maar het mocht gewoon van Mischka en blij dat Byorka was. Zo blij dat ze gewoon melk begon te geven aan de pups van Mischka, een echte oermoeder, nog maar eens bewezen. Dus de pups hadden extra knuffels en melk van oma. Uit dit nestje gingen we ook eentje houden, onze Quella. Byorka heeft ze echt opgevoed met wijze oma truckjes. Wanneer Quella aan het puberen was, vond ze zichzelf heel wat en ging ze Byorka blokkeren en grommen (naar mama durfde ze dit niet te doen). Byorka negeerde die brommende puber of ze daagde haar uit tot spel. Dan stond Quella echt te kijken van “huh, hoe dan???” Maar nooit zette Byorka agressie in. Wat Quella geleerd heeft is om niet alles op te lossen met vuur, maar soms eens na te denken. Quella is nu dankzij onder andere Byorka haar opvoeding opgegroeid tot een sociale, lieve meid, die best met veel honden overweg kan, zolang ze maar niet te druk zijn. Byorka was altijd zo blij als ze haar kinderen zag, vooral haar zoontjes. Ze was heel zot van grote reuen, nu een van haar zonen, Magno, leefde samen met nog een mooie grote reu. Hij was zijn roedel maatje echt aan het pesten zoals jonge reuen dat doen. Eenmaal deed zijn maatje een grommetje terug en Byorka direct (ze was een mini meisje) zichzelf 10cm groter maken en naar die reu van “wat doe jij daar met mijn kind???” Ze kon ook altijd goed met haar dochters, zelfs als die zelf moeder werden ging het goed. Het was allemaal familie voor haar . De roedel en familie was het allerbelangrijkste. Ze kon een echte felle teef zijn naar onzekere honden, maar over het algemeen was Byorka een echte gemakkelijke hond. Het enig minpunt was haar zang capaciteiten. Man, dat was echt irritant in de auto met lange ritten, en ja sorry, ook dat blijkt erg over te erven.
Hoewel we niet veel shows deden waren ik en Byorka een echt team in de ring. Ik ga dat nooit nog met een saarloos zo kunnen hebben, vrolijk kwispelend, kijkend naar mij, van oké dit gaan we samen doen. Het was altijd zo geweldig leuk om met Byorka in de ring te staan. Ze was een top hond en een geweldige moeder hond.
Wandelen en de roedel waren super belangrijk voor haar, en zij voor ons . De gemakkelijkste Saarlooswolfhond ever. Ik hoop nog veel van haar fijne karakter terug te zien in haar nakomelingen. Fijne herinneringen hebben we gelukkig veel van haar. Ze zal net zoals Dayko, Arouschka en Shaggy nog veel terug komen in onze gesprekken.
Bedankt voor alle mooie jaren en super fijne tijd samen lieve Byorka Una Neshoba
14/06/2009 - 04/04/2022
Byorka Una Neshoba 14/06/2009-04/04/2022
Naar aanleiding van het plotse overlijden van onze Byorka
Het verhaal achter onze oermoeder van onze kennel
Bij deze:
In 2008 zou onze Dayko (Wolfwaerts Dayko) Mika gaan dekken. Dit is helaas niet gelukt. Er was wel een dekking met Doerak en Mika. Ook goed voor ons dan, zouden we daar onze 3de Saarlooswolfhond uit krijgen. Spannende weken van aftellen. Er was eentje bij voor ons, onze Manisha. Wij helemaal blij, maar het bleek dat ze niet zo ontwikkelde zoals de ander 2 pupjes. Na onderzoeken bleek het inderdaad te kloppen. Ze had namelijk dwerggroei en bleef dus daarom bij de fokker en ging daar haar leven verder als Lilo. Heel spijtig voor ons, maar het is wat het is.
In oktober kwamen er 2 jonge Saarloosjes in het asiel te terecht die wij dan opgevangen hebben, waar van de reu bij ons bleef. Dat was onze Shaggy.
Maar we hadden nog steeds geen teefje om mee te fokken wat we eigenlijk wel graag zouden willen en het liefste met de Wolfwaerts-lijn omdat die zo mooi waren en we wel een Dayko-type nog zouden willen.
Wij op zoek wat toen nog niet zo was als nu met het internet en super veel informatie te vinden, maar dankzij een tip kwamen we toch bij de Kennel Una Neshoba bij Carmen en Willy terecht. Wij ons voorgesteld en verteld dat we graag een teefje uit deze mooie lijn zouden hebben. We kregen positief antwoord als de pups en er waren 3 teefjes mochten we op bezoek gaan, zo’n 800km verder, om kennis te maken. Dus wij in spanning nog enkele weken af tellen en op 16 juni 2009 kregen we een mailtje met daarin geboren op 13 juni 2 teefjes en 3 reuen en op 14 juni nog een teefje!!!
Wij heel blij en alles aan het regelen voor onze andere 3 saarloosjes voor oppas zodat als de pups 5 weken zouden zijn eventjes op en neer op bezoek te gaan, zo gezegd zo gedaan. We werden super goed ontvangen. Nisha, de mama van Byorka lag lekker buiten met de pups super relax. We mochten ook de pups knuffelen, allemaal geen probleem voor lieve Nisha, wat een geweldige moeder was ze ook. We vertelden hoe en wat in ons beste Duits en we kwamen er uit. 1 van de 3 teefjes zou voor ons zijn, pupje oranje hielden ze zelf. Geel of roze ik viel op roze, Jorgen op geel. We lieten de keuze aan Carmen en Willy. Het werd Roze met een “B”. Byorka dus, onze kleine beer. Op 8.5 week gingen we haar ophalen samen met Dayko. We gingen wel blijven slapen deze keer. Oppas voor Arouschka en Shaggy gezorgd en wij weg. We kwamen daar aan en de pupjes hadden geen halsbandje meer aan. Of we onze Byorka nog zouden herkennen? Ja, ze kwam als eerste aangelopen om ons te begroeten. Daarna haar broertjes en zusjes. Na even te kijken wist ik zeker dat de kleinste meid onze Byorka was. En dat was ook zo. Wederom werden we heel hartelijk ontvangen en in de watten gelegd door Carmen en Willy. De dag nadien, wij na veel goede raad afscheid genomen en wij met Dayko en Byorka onderweg naar huis. We waren het dorp nog niet uit of 1* over gegeven en 1* kaka op mijn schoot. We dachten “d(r)olletjes nog 690km te gaan”. Maar wonder boven wonder is dat de enige keer geweest dat Byorka ziek was in de wagen, gelukkig. En omdat 700km niet lang genoeg is hadden we op de terugweg 4h00 file erbij, dus na een rit van 12h00, wij onze andere 2 nog oppikken en ons bed in. Super braaf en flink was Byorka. We dachten ja, die is gewoon gaar van de reis, maar nee, ze bleef flink ze sliep in de bench naast ons bed . De 2 de nacht maakte ze ons 1* wakker om te plassen daarna nooit meer, super flinke pup. De bench training ging iets minder vlot, maar voor de rest heeft ze het super gedaan. Tegen het wolfhondenweekend was ze goed getraind om in de bench te zitten en heeft ze dat als 11 weken oude puppy superknap gedaan. Ze groeide eigenlijk zonder moeite op. Na de puppy cursus kwamen we erachter dat Byorka niet graag zinloos wacht en dat hondenschool niets voor haar was. Maar ze leerde snel en goed. Ze was een sluwe meid als ze een knabbeltje kregen. Dan wachtte ze geduldig tot iedereen het zijn op had en dan begon ze met smaak het hare op te eten. Dat heeft ze gedaan tot Dayko en Arouschka er niet meer waren. Bij haar eigen kinderen en kleinkind deed ze dat niet meer. Ze heeft niets gesloopt en was super snel zindelijk. Perfecte pup. Ondertussen was onze roedel Dayko, Arouschka en Byorka. Shaggy was herplaatst omdat de 2 heren anders communiceerde en niet meer bij elkaar konden.
Als opgroeiende hond deed ze het super. Ze vond het leven in de roedel fijn en Dayko was haar grote held. Alleen in de jacht was ze betere maatjes met Arouschka dan met Dayko, want onze grote beer bakte er niet veel van in de jacht, Byorka des te beter. Ze kon echt heel goed jagen. Heel effectief en snel.
Ze bleek ook goede heupen en ogen te hebben en een fijn karakter, dus zouden we wel eens wagen om een nestje te fokken. Wij onze kennelnaam aangevraagd en zo ontstond Of Wolfs Whisper. Dus gingen we op zoek naar een goede reu aangezien er uit Dayko zijn lijn nog cataract gekomen is en epilepsie in de tijd dat Byorka opgroeide. Onze eerste keuze, daar hebben we 9 keer naar zeeland gereden om 2 dekkingen te hebben en een lege Byorka. Lap. Opnieuw!
Toen viel ons oog op Akon, die had al een nestje gehad. Eigenaars contacteren en afspreken en de klik was er direct. Ze vonden elkaar leuk. Wachten op de volgende loopsheid.
Eind Augustus 2013 was het dan zo ver! Yes loops. Wij bloedprikken, dat ging alle kanten uit. Dan maar op goed geluk. We waren er 5 min en we hadden een koppeling!! 2 dagen nadien reden we nog eens, nix meer. Oké dan maar afwachten. We hadden al een positief vermoeden. Byorka was niet zo van groente en fruit. Ik was een banaan aan het eten en ik zeg “dat lust jij niet meid” en hap een halve banaan in Byorka d’r bek. Ik dacht “ja, die is drachtig” hahaha. Spannend. Na 30 dagen echo, yes pupjes die dan op 29 november geboren zijn. Ze was de perfecte moeder. Vlotte bevalling alles ging goed. We moesten wel allebei bij haar blijven. Daar stond ze op, als 1 van ons weg ging begon ze te gillen. Dus wij bleven bij haar. 4 pupjes rond 3h. Jorgen nog paar uurtjes slapen en werken. Om 7h00 is er onrust. Ik ga kijken in de werpkist, Byorka is aan het persen naweeën? Nee, nee, er kwam nog 1tje achterna, een bosbruintje, onze Mischka. De pups werden groot. We leerden veel van Byorka. We verloren ook Mr. blue aan een open gehemelte. Maar voor de rest ging alles goed. Byorka voedde ze op, lokte ze mee naar buiten, perfecte mama. Ze herstelde goed van het nest en deed het goed als roedelleidster samen met Dayko. Jagen kon ze als de beste. Ook haar dochter Mischka heeft ze goed op geleerd. Byorka mocht een keertje mee naar de les massage, wat ze goed deed. Vreemde omgeving alleen zonder roedel, vreemde mensen, ze deed het allemaal. Byorka was echt geen angstige saarloos.
Door haar nest was Byorka nog meer zelfverzekerder geworden en kon ze mee op workshops, massage, t-touch,… dat deed ze zo goed, zo gemakkelijk mee te nemen, alleen een beetje zeuren als het te lang duurde.
Na 2 jaar wilden we nog graag een nestje met haar. Deze keer viel ons oog op Bleys. Daar zijn we 5 keer naar Utrecht gereden en hadden we 2 dekkingen. Het was ook grote liefde tussen die twee. Na 30 dagen wachten, yes pupjes gezien op de echo. Dat liet Byorka ook altijd netjes en zonder stress toe. Ze was altijd heel relax bij de dierenarts. De bevalling en nest was een droom. Alles ging goed, de pups deden het goed, Byorka deed het goed. Wederom was Byorka een top mama. We konden ook deze keer niet weerstaan en hielden onze Ostar. Na de dood van onze Dayko vond Byorka dat ze de fakkel kon doorgeven aan haar dochter Mischka. Dit hebben de meiden gedaan zonder ruzie, zonder grommen. Byorka heeft gewoon een stapje achteruit gedaan. Dan een jaartje nadien kreeg Mischka een nestje, Byorka kon niet wachten om bij de pups te gaan. Ze mocht van ons stiekem komen snuffelen en knuffelen met haar kleinkinderen als we de werpkist verschoonde. Als Mischka naar beneden verhuisde met de pups vond Byorka dat de pups ook van haar werden en hup Byorka bij in de werpkist, ik een hartstilstand later, maar het mocht gewoon van Mischka en blij dat Byorka was. Zo blij dat ze gewoon melk begon te geven aan de pups van Mischka, een echte oermoeder, nog maar eens bewezen. Dus de pups hadden extra knuffels en melk van oma. Uit dit nestje gingen we ook eentje houden, onze Quella. Byorka heeft ze echt opgevoed met wijze oma truckjes. Wanneer Quella aan het puberen was, vond ze zichzelf heel wat en ging ze Byorka blokkeren en grommen (naar mama durfde ze dit niet te doen). Byorka negeerde die brommende puber of ze daagde haar uit tot spel. Dan stond Quella echt te kijken van “huh, hoe dan???” Maar nooit zette Byorka agressie in. Wat Quella geleerd heeft is om niet alles op te lossen met vuur, maar soms eens na te denken. Quella is nu dankzij onder andere Byorka haar opvoeding opgegroeid tot een sociale, lieve meid, die best met veel honden overweg kan, zolang ze maar niet te druk zijn. Byorka was altijd zo blij als ze haar kinderen zag, vooral haar zoontjes. Ze was heel zot van grote reuen, nu een van haar zonen, Magno, leefde samen met nog een mooie grote reu. Hij was zijn roedel maatje echt aan het pesten zoals jonge reuen dat doen. Eenmaal deed zijn maatje een grommetje terug en Byorka direct (ze was een mini meisje) zichzelf 10cm groter maken en naar die reu van “wat doe jij daar met mijn kind???” Ze kon ook altijd goed met haar dochters, zelfs als die zelf moeder werden ging het goed. Het was allemaal familie voor haar . De roedel en familie was het allerbelangrijkste. Ze kon een echte felle teef zijn naar onzekere honden, maar over het algemeen was Byorka een echte gemakkelijke hond. Het enig minpunt was haar zang capaciteiten. Man, dat was echt irritant in de auto met lange ritten, en ja sorry, ook dat blijkt erg over te erven.
Hoewel we niet veel shows deden waren ik en Byorka een echt team in de ring. Ik ga dat nooit nog met een saarloos zo kunnen hebben, vrolijk kwispelend, kijkend naar mij, van oké dit gaan we samen doen. Het was altijd zo geweldig leuk om met Byorka in de ring te staan. Ze was een top hond en een geweldige moeder hond.
Wandelen en de roedel waren super belangrijk voor haar, en zij voor ons . De gemakkelijkste Saarlooswolfhond ever. Ik hoop nog veel van haar fijne karakter terug te zien in haar nakomelingen. Fijne herinneringen hebben we gelukkig veel van haar. Ze zal net zoals Dayko, Arouschka en Shaggy nog veel terug komen in onze gesprekken.
Bedankt voor alle mooie jaren en super fijne tijd samen lieve Byorka Una Neshoba
14/06/2009 - 04/04/2022
