Naam: Cha'akiangui Du Chalet Aux Loups
reu
Kleur: wolfsgrauw
Geboren op 03/11/2007
RIP 01/09/2014
Schofthoogte: 67cm
Gewicht: +/- 35kg
Chip:
drager van DM-gen
vrij van dwerg-gen
Helaas is onze jongen op een veel te vroege leeftijd, van amper net geen 7 jaar , overleden ten gevolge van een tumor ter hoogte van zijn alvleesklier. Hierdoor kreeg hij suikerpieken en deze veroorzaakte epileptische aanvallen. De laatste was een cluster aanval waar hij niet zelf uit geraakt is en daardoor had hij veel te veel schade opgelopen en moesten Peter en Linda hem laten inslapen. Wij zijn Peter en Linda heel dankbaar voor de mooie tijd die ze onze Shaggy nog gegeven hebben en in het bijzonder de goede zorgen voor Shaggy in zijn laatste levensjaar.
We zullen je nooit vergeten, je streken, je steel capiciteiten, je smile, je zachte vacht, je kusjes, je kneepjes en je onvoorwaardelijke liefde ondanks je zo een slecht eerste jaar gehad hebt.
Love you forever my special boy
Hoe ons Shaggy avontuur begon kan je hier onder lezen
We zullen je nooit vergeten, je streken, je steel capiciteiten, je smile, je zachte vacht, je kusjes, je kneepjes en je onvoorwaardelijke liefde ondanks je zo een slecht eerste jaar gehad hebt.
Love you forever my special boy
Hoe ons Shaggy avontuur begon kan je hier onder lezen
Op een donderdag namiddag (2 oktober 2008) zat ik rustig in de trein van het werk naar huis.
Kreeg ik ineens telefoon of we geen 2 Saarloosjes konden opvangen, want wij hadden toch een hok vrij nu we geen pup hadden… (wij hadden normaal Lillo van Audry gehad, maar omdat ze dwerggroei heeft is dit anders gelopen) Het was een reutje van 11 maand en een teefje van 8 maand. Ze zaten in het asiel en moesten daar (natuurlijk) zo snel mogelijk weg. Ik eerst overlegd met mijn ventje en die was direct akkoord. Dus ik terug gebeld dat het oké was. Dus zou ik ze rond 14h00 gaan halen met iemand anders van de club uit het asiel. Zo gezegd, niet zo gedaan. Lol. Paniek iemand had de honden al gaan halen, maar wie???
Niemand had ons iets laten weten en het was iemand van de club???? Na wat zoeken en hier en daar informeren door verschillende mensen hadden we de honden-redder gevonden. Dus wij afgesproken dat we de honden daar zouden oppikken, bij hun konden ze niet blijven omdat deze 2 jonge honden een stabiele basis nodig hadden en deze mensen hadden zelf nog jonge honden. Dus wij naar ginder. Ondertussen nog wat informatie op gezocht over de hondjes. Bleek het dat we ze op Saarlooswolfhond weekend in september nog gezien hadden. En nu zaten deze dutsjes in het asiel met het flauw excuus; mijn vriend heeft me verlaten en ik kan niet voor de honden zorgen. Niet te geloven maar ja. Maar, je kunt iemand anders zijn rekening niet maken zekers??
Dus wij de hondjes oppikken. Ze lieten zich redelijk goed voeren en het reutje Cha liet zich goed aanlijnen. Het teefje was angstiger, maar het lukte wel. Dan de hele trip terug naar Olen. Al goed dat ik zelf niet moest rijden. Want het was echt rot weer, stort regen enz. brrrrrr.
Thuis gekomen de hondjes kennis laten maken met elkaar. Het reutje was heel beschermend over het teefje en vertoonde heel veel angstagressie. Het teefje, Dipty was heel angstig en zat onder tafel. Onze Dayko had zoiets, jaja kleine, ik zal het wel eens uitleggen als je wat bekomen bent en ons Rouschke liet ze ook met rust.
De eerst nacht ze zaten alle 2 los in een kamer met bench er voor zodat ze wisten dat ze niet ergens alleen opgesloten zaten. Gewoon in de bench lukte niet wat dit kende ze totaal niet. Cha kwam na enkele dagen losser en ook Dipty ontdooide langzaam.
Cha was blij dat hij niet meer alle verantwoordelijk moest nemen (want daar was en is hij veel te jong voor nl. 11maand).
Cha is na het eerste weekend door ons als om gedoopt tot Shaggy omdat we dit leuker vonden klinken. Met hem hadden we niet zo veel last, alleen stelen van eten en nog een beetje zinnelijk maken en bench training. De 2de week hebben we besloten dat we onze Shaggy niet meer konden laten gaan en dat hij mocht blijven. De band tussen Shaggy en Dipty was te sterk om met haar echt contact te kunnen maken. Het was volgens ons beter voor de honden om ze te scheiden, jammer. Maar na 2 weken hadden we al een toffe kandidaat voor ons Dipty. Wij enkele keren gaan wandelen met haar honden en onze honden. 1 keer met een groepswandeling met de vereniging. Ze maakte een goede indruk. Maar ze kon Dipty pas in november oppikken, geen probleem voor ons….. Alleen we gingen nog op reis. Tja, dan moesten ze maar alle 4 mee hee. Oké, aan de slag met bench training, het ging goed, ze zette minder en minder agressie in. Ook voor de rest en ze zochten alle 2 contact met ons. Bij Shaggy is dit nooit een probleem geweest dat is gewoon ne schoothond. Lol. We hebben alleen nog een strijd moeten leveren tegen diarree. Ze hadden een darm virus allebei dus poep alom (daar ging onze zindelijkheidstraining zucht).
De reis met onze 4 honden (de 3 van een andere koppel en de 2 van nog een ander koppel en 2 kids) is beter verlopen dan we ooit hadden durven hopen. De bench ging goed en het contact met de andere hondjes ook. De diarree begon ook te beteren (na 2 weken van poep ruimen op alle uren van de dag en nacht, oef)
Zo namen wij op vrijdag 6 november afscheid van ons Dipty. Die het na enkele beginners probleempjes het nu heel goed maakt bij haar nieuwe roedeltje.
Ook onze Shaggy doet het heel goed hier bij ons het is nog steeds een grote schoothond. Hij heeft geen last gehad van het gemis van zijn levensgezellinetje, iets waar we wel wat bang voor hadden. Hij is een Saarloos in hart en nieren, houd van eten te stelen en zetel liggen en fletsen. En zo ging het een jaar super goed tussen onze 3 honden.
Maar naar mate Shaggy ouder werd en begon te puberen, waren er soms enkele meningsverschillen tussen de reuen. Shaggy loste alles op met super veel agressie omdat hij dit bij zijn eerste eigenaar zo geleerd had, we vermoeden dat hij meer dan eens geschopt en geslagen is en dat er regelmatig tegen geschreeuw en gebruld geweest is.
Heel jammer, maar dit droeg hij mee en ons Dayko vond dit niet nodig dat er zoveel gebromd en tandjes ontbloot werden in zijn roedel. Maar het probleem was dat als onze Dayko ook maar iets inzette van agressie om Shaggy te corrigeren Shaggy ook meer ging inzetten. In het begin bleef het bij grommen en wat borstelen.
Ondertussen was onze roedel ook uit gebreid met een pupje en Dayko wou nu wel dat heel de roedel naar hem luisterde. Shaggy was ondertussen ook 2.5 en al een flinke jonge hond geworden.
En met Shaggy zijn verleden is het zo uitgelopen tot eerst een paar gevechtjes tussen de reuen, dan was het een paar maand rustig. Tot ze op 1 weekend elkaar eens 2 keer echt hard hebben aangepakt met scheurwonden en bijtwonden zodat ze alle 2 naar de dierenarts moesten. En ze bleven ook grommen naar elkaar. Ook op niet eigen terrein. Ze konden daarna niet meer bij elkaar. We hebben genoeg geprobeerd en testen gedaan (geloof mij).
Daarna hebben we beslist dit kan niet meer, het hele roedel inclusief wij hebben geen rust meer=> dit kan niet meer.
Dan hebben we gewikt, gewogen en gehuild om wie we zouden herplaatsen. Uit eindelijk kwamen we eruit dat Shaggy het makkelijkste zou zijn. Hij is super sociaal naar mensen en is zo aanhankelijk en lief. Hij was ook nog jong, bijna 3. En Dayko is schuw naar andere mensen en die heeft niet zo een open karakter. Als hij je kent wel hoor en dan is hij ook lief. Maar hij zou het er veel moeilijker mee gehad hebben. En dan hebben we gekozen wat het beste zou zijn voor onze honden. En een nieuwe roedel voor onze lieve Shaggy man zoeken.
We kwamen bijna direct bij zijn nieuwe baasjes, zij gaan super goed om met hun honden, want Shaggy mocht zeker niet bij mensen komen die agressie inzetten op hun hond, want dan gaat het niet goed bij Shaggy. En ze hadden ook nog een leuk jong teefje waar onze jongen mee zou kunnen spelen. Want hij speelt wel graag met andere hondjes.
Dus wij maar hopen en ze zagen dit wel zitten. Dus de week die volgde hebben wij enkele keren afgesproken. We vonden het het beste als het zo snel mogelijk zou gaan voor de rust terug te krijgen bij al onze hondjes.
En een week na het laatste gevecht tussen Dayko en Shaggy is onze kleine man vertrokken naar zijn nieuwe baasjes, waarmee het eigenlijk direct klikte.
We vinden het super jammer dat hij weg moest en missen hem nog steeds, maar in het belang van de hondjes zijn we blij dat we deze beslissing genomen hebben. Nadat Shagje 2 dagen weg was hadden wij al een heel ander roedel, veel meer ontspannen. En hij zit super goed waar hij nu zit, hij wordt er heerlijk verwend. En is terug lekker jonge hond.
Gelukkig mogen wij hem nog vaak zien en worden we op de hoogte gehouden hoe het met hem gaat. Daarvoor zijn we de nieuwe baasjes super dankbaar voor.
Want al heeft hij maar 2 jaar bij ons gewoond, als je ziet hoe hij bij ons gekomen is en hoe hij nu is, hoe hij ondanks zijn niet zo een goed begin in zijn jonge leven een leuke, lieve en knuffelige hond geworden is, ben ik blij dat we de 2 oktober 2008 ja hebben gezegd toen ze me belde dat ik 2 Saarloosjes wou opvangen. We zouden het direct opnieuw doen, al die fantastisch momenten die we samen beleefd hebben en de vele knuffel sessies met Shaggy zou ik voor geen goud ter wereld hebben willen missen.
Helaas is onze jongen op een veel te vroege leefdtijd, van amper 7 jaar , overleden ten gevolgen van een tumor ter hoogte van zijn alvleesklier, hier door kreeg hij suikerpieken en deze veroorzaakte epeleptische aanvallen, de laatste was een cluster aanval waar hij niet zelf uit geraakt is en daar door had hij veel te veel schaden opgelopen en moesten Peter en Linda hem laten inslapen. Wij zijn Peter en Linda heel dankbaar voor de mooie tijd dat onze shaggy nog gegeven hebben en vooral de goedde zorgen vooral het laatste jaar, dan moest hij om de 3 uur eten om zijn suikerspiegel op peil te houden
RIP lieve jongen we missen je nog elke dag X
Kreeg ik ineens telefoon of we geen 2 Saarloosjes konden opvangen, want wij hadden toch een hok vrij nu we geen pup hadden… (wij hadden normaal Lillo van Audry gehad, maar omdat ze dwerggroei heeft is dit anders gelopen) Het was een reutje van 11 maand en een teefje van 8 maand. Ze zaten in het asiel en moesten daar (natuurlijk) zo snel mogelijk weg. Ik eerst overlegd met mijn ventje en die was direct akkoord. Dus ik terug gebeld dat het oké was. Dus zou ik ze rond 14h00 gaan halen met iemand anders van de club uit het asiel. Zo gezegd, niet zo gedaan. Lol. Paniek iemand had de honden al gaan halen, maar wie???
Niemand had ons iets laten weten en het was iemand van de club???? Na wat zoeken en hier en daar informeren door verschillende mensen hadden we de honden-redder gevonden. Dus wij afgesproken dat we de honden daar zouden oppikken, bij hun konden ze niet blijven omdat deze 2 jonge honden een stabiele basis nodig hadden en deze mensen hadden zelf nog jonge honden. Dus wij naar ginder. Ondertussen nog wat informatie op gezocht over de hondjes. Bleek het dat we ze op Saarlooswolfhond weekend in september nog gezien hadden. En nu zaten deze dutsjes in het asiel met het flauw excuus; mijn vriend heeft me verlaten en ik kan niet voor de honden zorgen. Niet te geloven maar ja. Maar, je kunt iemand anders zijn rekening niet maken zekers??
Dus wij de hondjes oppikken. Ze lieten zich redelijk goed voeren en het reutje Cha liet zich goed aanlijnen. Het teefje was angstiger, maar het lukte wel. Dan de hele trip terug naar Olen. Al goed dat ik zelf niet moest rijden. Want het was echt rot weer, stort regen enz. brrrrrr.
Thuis gekomen de hondjes kennis laten maken met elkaar. Het reutje was heel beschermend over het teefje en vertoonde heel veel angstagressie. Het teefje, Dipty was heel angstig en zat onder tafel. Onze Dayko had zoiets, jaja kleine, ik zal het wel eens uitleggen als je wat bekomen bent en ons Rouschke liet ze ook met rust.
De eerst nacht ze zaten alle 2 los in een kamer met bench er voor zodat ze wisten dat ze niet ergens alleen opgesloten zaten. Gewoon in de bench lukte niet wat dit kende ze totaal niet. Cha kwam na enkele dagen losser en ook Dipty ontdooide langzaam.
Cha was blij dat hij niet meer alle verantwoordelijk moest nemen (want daar was en is hij veel te jong voor nl. 11maand).
Cha is na het eerste weekend door ons als om gedoopt tot Shaggy omdat we dit leuker vonden klinken. Met hem hadden we niet zo veel last, alleen stelen van eten en nog een beetje zinnelijk maken en bench training. De 2de week hebben we besloten dat we onze Shaggy niet meer konden laten gaan en dat hij mocht blijven. De band tussen Shaggy en Dipty was te sterk om met haar echt contact te kunnen maken. Het was volgens ons beter voor de honden om ze te scheiden, jammer. Maar na 2 weken hadden we al een toffe kandidaat voor ons Dipty. Wij enkele keren gaan wandelen met haar honden en onze honden. 1 keer met een groepswandeling met de vereniging. Ze maakte een goede indruk. Maar ze kon Dipty pas in november oppikken, geen probleem voor ons….. Alleen we gingen nog op reis. Tja, dan moesten ze maar alle 4 mee hee. Oké, aan de slag met bench training, het ging goed, ze zette minder en minder agressie in. Ook voor de rest en ze zochten alle 2 contact met ons. Bij Shaggy is dit nooit een probleem geweest dat is gewoon ne schoothond. Lol. We hebben alleen nog een strijd moeten leveren tegen diarree. Ze hadden een darm virus allebei dus poep alom (daar ging onze zindelijkheidstraining zucht).
De reis met onze 4 honden (de 3 van een andere koppel en de 2 van nog een ander koppel en 2 kids) is beter verlopen dan we ooit hadden durven hopen. De bench ging goed en het contact met de andere hondjes ook. De diarree begon ook te beteren (na 2 weken van poep ruimen op alle uren van de dag en nacht, oef)
Zo namen wij op vrijdag 6 november afscheid van ons Dipty. Die het na enkele beginners probleempjes het nu heel goed maakt bij haar nieuwe roedeltje.
Ook onze Shaggy doet het heel goed hier bij ons het is nog steeds een grote schoothond. Hij heeft geen last gehad van het gemis van zijn levensgezellinetje, iets waar we wel wat bang voor hadden. Hij is een Saarloos in hart en nieren, houd van eten te stelen en zetel liggen en fletsen. En zo ging het een jaar super goed tussen onze 3 honden.
Maar naar mate Shaggy ouder werd en begon te puberen, waren er soms enkele meningsverschillen tussen de reuen. Shaggy loste alles op met super veel agressie omdat hij dit bij zijn eerste eigenaar zo geleerd had, we vermoeden dat hij meer dan eens geschopt en geslagen is en dat er regelmatig tegen geschreeuw en gebruld geweest is.
Heel jammer, maar dit droeg hij mee en ons Dayko vond dit niet nodig dat er zoveel gebromd en tandjes ontbloot werden in zijn roedel. Maar het probleem was dat als onze Dayko ook maar iets inzette van agressie om Shaggy te corrigeren Shaggy ook meer ging inzetten. In het begin bleef het bij grommen en wat borstelen.
Ondertussen was onze roedel ook uit gebreid met een pupje en Dayko wou nu wel dat heel de roedel naar hem luisterde. Shaggy was ondertussen ook 2.5 en al een flinke jonge hond geworden.
En met Shaggy zijn verleden is het zo uitgelopen tot eerst een paar gevechtjes tussen de reuen, dan was het een paar maand rustig. Tot ze op 1 weekend elkaar eens 2 keer echt hard hebben aangepakt met scheurwonden en bijtwonden zodat ze alle 2 naar de dierenarts moesten. En ze bleven ook grommen naar elkaar. Ook op niet eigen terrein. Ze konden daarna niet meer bij elkaar. We hebben genoeg geprobeerd en testen gedaan (geloof mij).
Daarna hebben we beslist dit kan niet meer, het hele roedel inclusief wij hebben geen rust meer=> dit kan niet meer.
Dan hebben we gewikt, gewogen en gehuild om wie we zouden herplaatsen. Uit eindelijk kwamen we eruit dat Shaggy het makkelijkste zou zijn. Hij is super sociaal naar mensen en is zo aanhankelijk en lief. Hij was ook nog jong, bijna 3. En Dayko is schuw naar andere mensen en die heeft niet zo een open karakter. Als hij je kent wel hoor en dan is hij ook lief. Maar hij zou het er veel moeilijker mee gehad hebben. En dan hebben we gekozen wat het beste zou zijn voor onze honden. En een nieuwe roedel voor onze lieve Shaggy man zoeken.
We kwamen bijna direct bij zijn nieuwe baasjes, zij gaan super goed om met hun honden, want Shaggy mocht zeker niet bij mensen komen die agressie inzetten op hun hond, want dan gaat het niet goed bij Shaggy. En ze hadden ook nog een leuk jong teefje waar onze jongen mee zou kunnen spelen. Want hij speelt wel graag met andere hondjes.
Dus wij maar hopen en ze zagen dit wel zitten. Dus de week die volgde hebben wij enkele keren afgesproken. We vonden het het beste als het zo snel mogelijk zou gaan voor de rust terug te krijgen bij al onze hondjes.
En een week na het laatste gevecht tussen Dayko en Shaggy is onze kleine man vertrokken naar zijn nieuwe baasjes, waarmee het eigenlijk direct klikte.
We vinden het super jammer dat hij weg moest en missen hem nog steeds, maar in het belang van de hondjes zijn we blij dat we deze beslissing genomen hebben. Nadat Shagje 2 dagen weg was hadden wij al een heel ander roedel, veel meer ontspannen. En hij zit super goed waar hij nu zit, hij wordt er heerlijk verwend. En is terug lekker jonge hond.
Gelukkig mogen wij hem nog vaak zien en worden we op de hoogte gehouden hoe het met hem gaat. Daarvoor zijn we de nieuwe baasjes super dankbaar voor.
Want al heeft hij maar 2 jaar bij ons gewoond, als je ziet hoe hij bij ons gekomen is en hoe hij nu is, hoe hij ondanks zijn niet zo een goed begin in zijn jonge leven een leuke, lieve en knuffelige hond geworden is, ben ik blij dat we de 2 oktober 2008 ja hebben gezegd toen ze me belde dat ik 2 Saarloosjes wou opvangen. We zouden het direct opnieuw doen, al die fantastisch momenten die we samen beleefd hebben en de vele knuffel sessies met Shaggy zou ik voor geen goud ter wereld hebben willen missen.
Helaas is onze jongen op een veel te vroege leefdtijd, van amper 7 jaar , overleden ten gevolgen van een tumor ter hoogte van zijn alvleesklier, hier door kreeg hij suikerpieken en deze veroorzaakte epeleptische aanvallen, de laatste was een cluster aanval waar hij niet zelf uit geraakt is en daar door had hij veel te veel schaden opgelopen en moesten Peter en Linda hem laten inslapen. Wij zijn Peter en Linda heel dankbaar voor de mooie tijd dat onze shaggy nog gegeven hebben en vooral de goedde zorgen vooral het laatste jaar, dan moest hij om de 3 uur eten om zijn suikerspiegel op peil te houden
RIP lieve jongen we missen je nog elke dag X
